ในเรื่องนางเอกมุ่งมั่นกับชีวิตตัวเองที่อยากจะเป็นช่างทำพรม ซึ่งในสมัยเป็นงานของผู้ชายเท่านั้นด้วย คือผู้หญิงทำได้ แต่คือทำแบบในฐานะแรงงาน พวกวิชาความรู้ สงวนให้ผู้ชายอะไรอะไรเงี้ย ไหนจะกฏข้อห้ามนู้นนั่นนี่ของศาสนาอิสลามอีก เช่นห้ามให้คนเห็นใบหน้า เห็นร่างกายและอีกแสนแปด  แต่นางเอกของเราเก่งมากกก แล้วก็แกร่งโคตรๆ ด้วย

แต่นี่ไม่ใช่นิยายประเภทฝันหวาน ที่แบบเมื่อเธอมุ่งมั่นและตั้งใจก็จะสำเร็จบลาๆๆ อะไรงั้นนะ ความเรียลของนิยายเรื่องนี้คือโลกมันโหดร้าย ชีวิตมันไม่ได้ง่าย ไม่มีอะไรได้มาแบบฟรีๆ เพ้อๆ แม้แต่เรื่องของความรักๆ ใคร่ๆ ก็เจ็บปวดขมขื่นกับความเป็นจริง  แม้ตอนจบอาจจะไม่ใช่อะไรที่เลิศเลอใหญ่โต แต่นางเอกก็สร้างคุณค่าให้ตัวเองได้สำเร็จ ซึ่งน้อยมากที่ผู้หญิงในยุคนั้นจะทำได้แบบนี้

สิ่งที่เราเก็บได้จากนิยายเรื่องนี้คือ ชีวิตคนเราไม่มีรูปแบบสำเร็จ ไม่ใช่ทุกคนจะมีชีวิตแฮปปี้เอนดี้ได้แต่งงานมีลูก (ตามค่านิยมสมัยนั่นอ่ะนะ ว่านี่คือจุดสูงสุดของการเป็นลูกผู้หญิง) จงมองหาทางของตัวเอง แล้วเราก็จะมีคุณค่าในแบบของตัวเองเราเองจนได้นั้นล่ะ

สุดท้ายอ่านแล้วก็ได้อะไรเยอะนะ ได้รู้จักชีวิตของคนตะวันออกกลาง ยุค 17 แล้วก็วิถีของมุสลิมที่ก็มีความน่ารักและงดงามในแบบเค้าเอง หลักการ มุมมองความคิดของเขาอะไรเงี้ย ที่น่าชื่นชมเลยคือพวกเขารักษาสัจจะมาก คือถ้าเปล่งออกมาในนามของพระเจ้าแล้ว พูดยังไงก็จะต้องทำแบบนั้น สุดยอดไปเลย… อินชาอัลลอฮ์!