รับทรัพย์ไป 9/10
ครั้งสุดท้ายที่เมอ่านนิยายรางวัลซีไรท์จบ ก็คือเรื่องความสุขของกะทิ สมัยยังเรียนมัธยม เพื่อเอาไปเขียนรายงานค่าาาา 5555 
หลังจากนั้นก็ไม่เคยอ่านอีกเลย เพราะก็รู้สึกเหมือนคนทั่วๆ ไปว่าหนังสือรางวัลซีไรท์อ่านเข้าใจยาก ไม่ว่าจะด้วยการคิดไปเองหรือเป็นอุปทานหมู่ก็ตาม 55555 แต่ในที่สุด ชีวิตก็ได้มาบรรจบกับนิยายรางวัลซีไรต์อีกครั้ง แค่ชื่อเรื่องก็ยังหวั่นใจชำรุดแง้วววว ไส้เดือนตาบอด อันใดก็ไม่รู้ ยังแลดูเข้าไม่ถึง ไม่น่าจะเข้าใจ ไม่น่าจะสนุก…
แต่เล่มนี้สนุกกกกโคตร
นี้ดีจนแบบอึ้ง ทึ่งงงงงงง! เรื่องน่าติดตามมากๆ ตอนแรกขอยอมรับว่าไม่ค่อยชินกับสำนวนและการพรรณาเปรียบเปรย มีคำสร้อย คำกิริยานั่นนี่นุ่น แต่พอปรับตัวใดภายในบทเดียว ก็รู้สึกว่ามันเป็นเสน่ห์ของผู้เขียนสุดๆ! เป็นการแสดงความความรุ่มรวยของภาษาไทยชัดๆ ซึ่งผู้เขียนสามารถแสดงให้เห็นลูกเล่นของภาษา การสัมผัส เล่นเสียง เล่นคำ การบรรยายแบบเปรียบเทียบให้เห็นทำให้เรารู้สึกระทดระทวยไปตามตัวละคร เช่น
“..สายฝนต้องไฟถนนมองเหมือนมีตะปูเหล็กนับล้านถูกซัดสาดลงมาจากท้องฟ้าสีแดงก่ำ เลือนรางเบื้องหลัง…”
“…โดยไม่มีใครรู้เลยว่าเธอไปติดเอาเชื้ออ้างว้างมา ไม่อาจตรวจพบด้วยเครื่องมือทันสมัยทางการแพทย์ ไม่มีหนทางรักษา และทำให้เธอต้องต่อสู้กับความรู้สึกว้าเหว่รุนแรงอยู่เสมอไปชั่วชีวิต…”
โฮกกกก สะเทือนใจมั้ยยยคะพี่น้อง 555 อ่านแล้วก็อยากจะเอามีดมาปักหัวใจตามตัวละครในเรื่องให้รู้แล้วรู้รอด แงงงงง
เอนิวเย์ เมอ่านแล้วก็ได้แต่ทึ่งในสำนวนของผู้เขียน การดำเนินเรื่องอย่างไร้ที่ติ บอกเลยว่ามันน่าติดตามมากๆ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ หรืออะไรที่เป็นสาเหตุให้เกิดโศกนาฏกรรมรักสามเศร้าที่อึมครึม อบอุ่น อ่อนไหว บริสุทธิ์ แล้วก็เศร้าสร้อยจนน่าใจหายแบบนี้ T T
เราว่านักเขียนควรอ่านงานของคุณแม่วีรพรมากๆๆๆๆ คงได้อะไรไปเยอะ คลังคำต้องเพิ่มขึ้นแน่ๆ แล้วท่านดูเป็นคนมีความรู้รอบตัวเยอะมาก ดูจากสิ่งละอันที่ใส่เข้ามา ทั้งเกี่ยวและไม่เกี่ยว 555 อย่างน้อยๆ อ่านเรื่องนี้จบก็น่าจะเริ่มหัดฟังดนตรีคลาสิกได้แล้ว
ปล. ไม่ให้ 10 เพราะมีบท 1 ที่ชั้นอ่านแล้วคาใจมาก 5555555 ยังหาคำตอบไม่ได้ ยังไม่เข้าใจเพราะเหมือนเขียนเป็นเชิงสัญลักษณ์ อยากหาคนถกด้วยอะ แง สรุปลุงธนิตคือยังไงงงงงงงงคะ
ปล.2 แอบรวบรวมเพลงคลาสสิกที่กล่าวถึงในนิยายเรื่องนี้ค่ะ มาลองเปิดฟังคลอไปพร้อมๆ กันนะคะ ^^
ทำนองระทึกใจไหวหวั่นในซิมโฟนี่หมายเลข 4 ของบราห์มส์ ซึ่งผลักดันชารียาให้หวนกลับไปขุดหาลูกปัดทวารวดีอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง
น็อกเทิร์นอ้างว้างหมายเลขต่างๆ ของโชแปง
บทเพลงโศกเศร้าราวเพลงแห่ศพของหัวใจที่ตายลงระหว่างค้นหารักในมูฟเมนต์ที่สองของซิมโฟนี่หมายเลขเจ็ดของบีโธเฟน ซึ่งเล่นเอาพวกเด็กๆ เซื่องซึมตามกันโดยไม่รู้ว่าทำไม
รวมทั้งเพลงรักหัวใจสลายอย่างเปียโนคอนแชร์โตหมายเลขสองของรัชมันนิน็อฟ ซึ่งทำให้เกิดมีรสเฝื่อนหวานเหมือนมะขามอ่อนซ่อนอยู่ในปากตั้งแต่ท่อนแรกไปจนอีกหลายวันต่อมา
